มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เสียงร้องของนก ก๊อกแก๊กบนหลังคา หรือเสียงปีกรีดกลางฟ้า ไม่ได้น่าเอะใจเพียงแค่ “เสียงธรรมดา” อีกต่อไปในโลกของภาพยนตร์ เมื่อ Alfred Hitchcock หยิบเอาเหตุการณ์ธรรมดานี้มาเปิดเป็นฝันร้ายสุดคลาสสิก The Birds คือภาพยนตร์ที่พาเราจากเมืองชายทะเลสบายๆ ไปสู่อาณาจักรแห่งความหวาดกลัวโดยไม่มีสาเหตุชัดเจน ไม่มีเพลงประกอบหน่วงใจ มีเพียงเสียงนกและความเงียบที่กลืนกินผู้ชม
เรื่องราวเริ่มขึ้นที่เมือง Bodega Bay รัฐแคลิฟอร์เนีย เมื่อหญิงสาวจากซานฟรานซิสโกชื่อ Melanie Daniels (รับบทโดย Tippi Hedren) มาพบกับ Mitch Brenner (Rod Taylor) ที่ร้านสัตว์เลี้ยง หลังจากนั้น Melanie เพื่อพิสูจน์ใจเธอซื้อ “นกเลิฟเบิร์ด” ไปให้พี่สาว Mitch ที่บ้านของเขา และก่อนจะรู้ตัว สัญญาณแรกของการรุกรานโดยฝูงนกก็เริ่มขึ้น—นกนางนวลจู่โจม Melanie ที่ท่าเรือ เป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด
ครึ่งแรกของหนังเหมือนหนังโรแมนติก-สังคมทั่วไป มีเสียงคลื่น ทะเล หาดทราย และแมวนกเลิฟเบิร์ด จากนั้นหนังค่อยๆ สะสมความไม่ปกติจนถึงขั้นฝูงนกเกาะไว้บนไม้กั้น สนามเด็กเล่น ขึ้นไปบนหลังคาโรงเรียน และกระโดดพุ่งเข้าหาคนที่อยู่นิ่งๆ ในแบบที่ไม่มีเหตุผล … สิ่งที่ Hitchcock ทำคือให้เรา “รอ” จังหวะ และเมื่อถึงจังหวะที่นกพุ่งเข้าใส่และปีกพุ่งกระแทก เสียงที่ไม่มีเพลงประกอบกลับสร้างความตึงเครียดยิ่งกว่าสายอาวุธใดๆ
หนึ่งในประเด็นที่น่าสนใจคือภาพของ “ผู้ชายที่ถูกแม่ควบคุม”, “หญิงสาวที่เข้ามาเป็นภรรยา”, และ “ธรรมชาติที่ย้อนแย้ง” หนังใช้สัญลักษณ์นกในการโจมตีมนุษย์ราวกับธรรมชาติกำลังประณามมนุษย์ที่ประมาท ต่อให้ไม่มีคำอธิบาย Hitchcock ก็เลือกจะปล่อยให้เหตุผลค้างคาไว้—ซึ่งทำให้ความกลัวยิ่งแรง เพราะเราไม่รู้ว่า “เมื่อไหร่” และ “ทำไม”
งานเทคนิคของ The Birds ก็ยังคงถูกยกย่องจนถึงปัจจุบัน แม้จะถ่ายทำในปี 1963 effects หลายฉากใช้ “นกจริง” ร่วมกับหุ่นยนต์ และกล้องก่อนยุค CGI เพื่อให้ภาพดูสมจริง … วันนี้อาจดูเก่าเล็กน้อย แต่โครงสร้างภาพ การใช้เสียง และช่วงเวลาที่ค่อย ๆ พัฒนาเป็นความสยอง ยังคงทำหน้าที่ได้ดีมากๆ
อย่างไรก็ตาม หนังอาจไม่ถูกใจผู้ชมที่คาดหวังความ “ฮือฮา” แบบสัตว์ประหลาดทันที เพราะจังหวะในบางช่วงถือว่าช้า และตัวละครบางตัวถูกวิจารณ์ว่า “บางตื้น” เล็กน้อย
โดยรวมแล้ว The Birds คือหนึ่งในผลงานที่คุณควรดู หากอยากเข้าใจถึงการสร้างความหวาดกลัวในแบบ Hitchcock—ไม่ใช่ด้วยเสียงเพลงหรือบทพูดเยอะ แต่ด้วยภาพและเสียงที่เราแทบจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หนังสั้นกว่าสองชั่วโมง แต่ความรู้สึกที่ติดหลังจากเครดิตจบอาจอยู่กับคุณนานกว่านั้น
คะแนน IMDb: 7.6 /10 (จากผู้ใช้กว่า 201,000 คน)
คะแนนผู้เขียน: 8.5 /10 – ให้กับความคลาสสิก ความแปลก และอิทธิพลที่พาไปสู่หนังสยองรุ่นหลัง
